- پایداری اجتماعی رویکرد نوین به بازآفرینی شهری تلاشی برای تدوین چارچوب نظری پایداری اجتماعی

چکیده مقاله

ایده پایداری که برای اولین بار در مباحث مرتبط با جنگلداری در سال 1713 به معنی عدم قطع درختان بیش از میزانی که رشد می‌کنند بکار رفته بود ،  از سال 1987 با گزارش کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه،  ماهیت بین‌المللی یافت. فرایندی که با حساسیت‌های محیطی  آغاز شده بود  در دو دهه بعد با محوریت اقتصادی و از اواخر دهه 1990 با افزایش توجه به ابعاد اجتماعی ، به تدریج پایداری اجتماعی را به رغم تاکید بر ارتباط متقابل با ابعاد محیطی و اقتصادی ، بعنوان بعد مستقلی از پایداری وارد ادبیات این حوزه کرد.

ایده پایداری از ابتدای شکل‌گیری ، رهیافت کلاسیک از توسعه ، برنامه‌ریزی و مدیریت شهری را به چالش کشیده  و درحال ایجاد تغییرات اساسی در الگوهای سنتی است. پایداری اجتماعی بعنوان بعد کمتر توسعه یافته ، در سالهای اخیر مخصوصاً در بازآفرینی بافتها،  هم در سطح سیاست‌گذاری و هم در سطح تجربی مورد توجه بوده است  اما پایه‌های نظری آن هنوز به اندازه کافی متکی بر مطالعات و نظرات تثبیت‌ شده ، مخصوصاً در شرایط کشورهای درحال توسعه، نیست.

این مقاله که بخشی از یک مطالعه جامعتر است با بررسی  ادبیات پایداری و پایداری اجتماعی ، با الهام از ایده پایداری قوی و پایداری ضعیف از بعد محیطی و نظریه نیازها، الگوی از ارزیابی پایداری اجتماعی برای طرح‌های توسعه  شهری پیشنهاد داده است که مطابقت بیشتری با شرایط کشورهای در حال توسعه و طرح‌های بازآفرینی شهری در ایران دارد.