مدیریت محلی مبتنی بر رهیافت ارتباطی

چکیده مقاله

مدیریت محله‌ای عنصر  مغفول در مدیریت شهری ایران است. تقسیم شهرداریها و سایر نهاد‌های موثر بر مدیریت‌ شهرها  به سطوح مناطق و نواحی شهری و یا ایجاد شورایارها، شکل بسیار ساده شده و  نادرستی از  مفهوم مدیریت محله‌ای  است که درنظام مدیریت شهری در ایران تجربه می‌شود.

به رغم تفاوت دیدگاه در زمینه مفهوم مدیریت محله‌ای، تفسیر غالب از این عبارت مدیریت مشارکتی در سطح محلی است. اما مشارکت با محدویت‌های تئوریک متعدد مواجه است که منجر به اتخاذ ایده غالب، یعنی استنتاج خواست و صلاح اکثریت ساکنین محلی توسط برنامه‌ریزان و مدیران محلی می‌شود. این نگاه سنتی و پدرمابانه به مدیریت محله‌ای، ضمن ضعف‌های تئوریک، از کارائی اجرائی نیز برخوردار نمی‌باشد.

راهکار پیشنهادی برای فائق آمدن بر محدودیت‌های مدیریت سنتی و مدیریت مشارکتی در سطوح محلی، مدیریت و برنامه‌ریزی ارتباطی (Communicative) می‌باشد که بجای تاکید بر تخصص‌محوری و یا  مشارکت همه ، بر مشارکت افراد ذی‌نفع و ذی‌نفوذ (Yardsticks)در سطوح محلی با تسهیل‌گری متخصصان تاکید دارد که در چارچوب مشخص و برمبنای اصول خاصی صورت می‌گیرد.

تلاش این مقاله بر معرفی اصول مدیریت و برنامه‌ریزی ارتباطی و پیشنهاد الگوئی برای شکل دادن به چارچوب‌های لازم برای تحقق این ایده در مدیریت محله‌ای در شرایط خاص شهر های ایران است.