| نویسندگان | خلیل جلیلی- فرزاد روحانی- همایون حصادی- جلال جلیلی |
|---|---|
| همایش | سومین کنفرانس آبخیزداری و مدیریت منابع آب و خاک |
| تاریخ برگزاری همایش | ۱۳۸۶-۹-۱ |
| نوع ارائه | سخنرانی |
| سطح همایش | داخلی |
چکیده مقاله
در طراحی برخی سازه های هیدرولیکی نظیر سیستم های انحراف آب، جمع آوری آبهای سطحی شهری و سیلاب های حوزه های برون شهری، کالورت های جاده ها، سیستم های هشدار سیلاب و طراحی سیل بندها نیاز به تخمین و محاسبه دبی حداکثر رواناب سطحی به ازاء بارش طرح است. در حوزه های فاقد ایستگاه هیدرومتری روش های مختلف تجربی و نیمه تجربی با محدودیت ها و مزایای خاص بکار برده شده که ممکن است برای شرایط یکسان، دبی های اوج متفاوتی بدست آید. به دلیل کاربرد فراوان روش استدلالی و SCS در حوزه های طبیعی و شهری و لزوم بکارگیری صحیح روشها با توجه به شرایط واقعی منطقه و رعایت محدودیت ها و فرضیات مدل ها در این تحقیق سعی شده است در 25 حوزه آبخیز مورد مطالعه و فاقد ایستگاه هیدرومتری؛ با مساحت 1 تا 15 کیلومتر مربع به تحلیل دبی های حداکثر سیلاب حوزه ها به روش های مذکور پرداخته و ضمن تحلیل نتایج بدست آمده در منطقه مورد مطالعه در استان کرمانشاه هیدروگراف های سیل به دست آمده ارائه گردند. با عنایت به حساسیت مدل استدلالی به مقدار ضریب رواناب و بروز خطاهای محاسباتی زیاد ناشی از تخمین ناصحیح این ضریب به دلیل تنوع شرایط در حوزه های طبیعی، مقایسه نتایج این روش با روش SCS درحوزه های آبخیز مورد مطالعه از اهداف تحقیق بود. نتایج نشان داد که به دلیل تنوع و پیچیدگی شرایط طبیعی در حوزه ها، معیار قرار نگرفتن کلیه شرایط در محدوده های طبیعی و دخالت تجربه کارشناس و قضاوت شخصی طراح؛ علیرغم رعایت شرایط و محدودیت ها و فرضیات روش استدلالی در حوزه های مطالعاتی، این روش برآورد مناسبی از دبی سیلاب حداکثر ارائه نداده و با توجه به واقعیت حوزه ها، الگوهای جریان موجود در حوزه ها، اشکال فرسایشی و شدت فرسایش آبی حاصل در حوزه های مذکور می توان عنوان نمود که احتمال بروز خطا در طراحی سازه های هیدرولیکی و آبخیزداری بر اساس روش SCS نسبت به روش استدلالی کمتر بوده و نتایج مطمئن تر و قابل استنادتری ارائه می دهد.