تحلیلی بر شهرهای جدید به عنوان بخشی از مداخله دولت در شهرنشینی (با تاکید بر دوره پس از انقلاب اسلامی)

چکیده مقاله

ایجاد شهرهای جدید, اقدامی در جهت تمرکززدایی از کلان شهرها و چاره ای در برابر معضلات پیچیده ای هم چون مهاجرت بی رویه روستاییان به شهرها, نیاز گسترده به مسکن, انتقال برخی از صنایع آلاینده و جلوگیری از شکل گیری شهرهای خودرو در منطقه شهری مادر شهر است. بدیهی است بخش خصوصی که فقط به دنبال سودآوری است, نه انگیزه ورود به چنین مقوله ای را دارد و نه این رسالت را در خود احساس می نماید. از همین رو, ورود دولت در شهرسازی امری اجتناب ناپذیر است. با این حال, چنین مداخله ای, بروز کاستی ها و آسیب های بسیاری است. مهم ترین چالش مطرح در این زمینه, نگریستن به شهرهای جدید به مثابه خوابگاه های بزرگ, موقت, مهجور, مصنوعی و عاری از هویت و معنویت است که نقش سلیقه و خواست مردم در آن به شدت کمرنگ است. عدم رغبت مردم به سکونت در این شهرها و خالی از سکنه بودن برخی از آنها, دقیقا بازتابی از عدم توجه شهرسازان به برنامه ریزی های فرهنگی, اجتماعی, انسانی و نتیجه تاکید بر ایدئولوژی صنعت محور در تاسیس این شهرهاست. هدف اصلی این مقاله, بررسی میزان کامیابی دولت در امر شهرسازی های بعد از انقلاب, با روش توصیفی- تحلیلی است. نتایج حاصل نشان می دهد دولت در ساخت شهرهای جدید به نظر مردم در عرصه طراحی و همچنین به کارگیری معیارهای فنی توجهی ننموده است.