هدف شناسی و امکان شناسی توسعه اجتماعی در ایران

چکیده مقاله

استدلال این مقاله این است که غلبه رویکرد پس ماندی به توسعه اجتماعی در ایران ناشی از ضعف در هستی شناسی، هدف شناسی و امکان شناسی و عدم اجماع نظری و تجربی در این حوزه است. بنابراین در صدد آن است ضمن بررسی ظرفیت ها و پتانسیل های موجود تحقق توسعه اجتماعی در اسناد بالادستی و قوانین کشور با هدف انجام بخشی از امکان شناسی توسعه اجتماعی جهت کمک به ترسیم دقیق هستی شناسی و هدف شناسی، این مفهوم و ابعاد آن را در مجامع بین المللی با استفاده از روش فراترکیب در الگوی نوبلت و هیر، ردیابی نمود. برای این منظور کلیه اسناد بالادستی توسعه در ایران و اسناد نهادهای بین المللی مطرح در این حوزه بررسی گردید. نتایج نشان داد با وجود مناقشات، پس از اعلام موضع درخصوص وضعیت اولیه، اهداف و مداخله در حوزه توسعه اجتماعی در ایران، می توان آن را از طریق ترکیب عقلانی و منطقی سیاست های رشد و سیاست های بازتوزیعی توسط دولت به دست آورد.